Zonder adequate ondersteuning en middelen kan stoppen met roken een uitdagend proces zijn. Een WPO-coach sprak met een deelnemer over haar wens om te stoppen met roken. De focus van de deelnemer lag op het evalueren van de mogelijkheid om te stoppen met roken door af te bouwen, waarvan hij dacht dat dit het ongemak van een plotselinge verandering van levensstijl zou minimaliseren.

Nadat de deelnemer zijn situatie en doelen had uitgelegd, plande de coach in totaal vijf sessies met de deelnemer. De coach stelde tijdens de eerste sessie met de deelnemer een Welzijnsvisie op om zijn doelen verder te helpen definiëren en zich voor te stellen waar hij wilde zijn: ‘Ik zie mezelf afbouwen van het roken van 30 naar 40 sigaretten per dag tot op een bepaald moment in de toekomst stoppen . Als ik stop, zal ik me beter voelen, meer energie hebben en niet zoveel geld uitgeven.

De deelnemer ging van nul bewustzijn van zijn rookgewoonten naar het vermogen om de tijd tussen sigaretten te verlengen. Hij begon ook echt na te denken over roken terwijl hij de sigaret uit het pakje haalt door zich af te vragen of hij het wil of dat hij rookt uit pure gewoonte. Hij werd zich veel meer bewust van zijn gedrag en begon het idee te ontleden van wat taper-to-quit inhoudt.

De deelnemer benaderde het coachingsprogramma door zijn afbouwdoelen af te stemmen op zijn natuurlijke planningsvaardigheden. Gedurende de tijd dat de deelnemer bij de coach was, stelde hij consequent doelen, vergeleek zijn daadwerkelijke gedrag met de geplande doelen en maakte aanpassingen dienovereenkomstig.

Soms waren de aanpassingen diepzinnig over wat het rookproces voor hem betekende en hoe het zijn leven en gezondheid beïnvloedde. Andere keren waren de aanpassingen oppervlakkig, zoals het opmerken van patronen en triggers voor zijn roken en weten hoeveel hij in totaal rookte, van dag tot dag.

De deelnemer ontdekte de mentaliteit van het veranderen van een verslavende gewoonte. Hij identificeerde elke sigaret die hij rookte als ‘zijn keuze’. Hij sprak over druk op het werk en thuis als een afschrikmiddel voor roken. Hij hield zich aan niet-rokerszones, zoals zijn huis, auto en rond niet-rokers. Dit proces bracht hem ook op het idee van ontspanning door roken versus ontspanning door andere activiteiten die hij leuk vond.

Aan het einde van de sessies stopte de deelnemer met het roken van 40 sigaretten per dag. Hij was in staat signalen te identificeren die zijn rookgewoonte deden toenemen of afnemen, en identificeerde daarmee wat hij kon beïnvloeden. Gedurende de periode van vijf weken ging de deelnemer van laag belang naar stoppen naar matig belang, en van laag zelfvertrouwen naar matig zelfvertrouwen. Bij de laatste sessie had hij een goed gevoel over zijn vorderingen en sprak hij zijn dankbaarheid uit voor de coachinggesprekken. Hij identificeerde zichzelf als een ‘taperaar’ – geleidelijk aan het verminderen van de hoeveelheid tabak die hij consumeerde.